De eer is vanavond aan Pernilla om de last-minute uitverkochte Hall of Fame op te warmen. Met haar dj-set vol dansbare 80’s protesthits van vrouwelijke artiesten stoomt ze het publiek klaar voor de Amsterdamse zangeres Sophie Straat. Vanavond is de voorlaatste show van de albumreleasetour die hoort bij haar nieuwe album Smartlap Is Niet Dood waarop maatschappelijke problemen als seksisme, racisme, ongelijkheid en machtsmisbruik met een zeer kritische blik worden bezongen.
Al springend komt Sophie Straat met haar glinsterende tanden het podium op, het beloofd een avond te worden vol recht-voor-zijn-raap statements verpakt in levensliederen. Of het nu over seksisme of over racisme gaat, Sophie en haar band nemen geen blad voor de mond. Elk nummer bevat een kritische boodschap met elk een ander thema. “Deze is voor Johan Derksen, motherfuckers!” schreeuwt Sophie door de microfoon voordat het nummer ‘Mijn Club’ wordt ingezet. Het is een André Hazes-achtig levenslied, maar dan met teksten over hoe seksisme en homofobie in de voetbalwereld de schoonheid van de sport en clubliefde bevlekt. Niet alleen de typische Hazes-sound hoor je terug in Sophie’s hedendaagse smartlappen, ook horen we invloeden van artiesten als Drs. P, Doe Maar en natuurlijk vaderlands trots: het draaiorgel.
Het voelt enigszins raar om te dansen terwijl iemand zingt over hoe kut alles is, maar bij Sophie Straat lukt het op een of andere manier heel goed. Dat haalt niet weg dat de boodschap die ze wil overbrengen niet binnenkomt. Het publiek schreeuwt haar zwaar beladen teksten bijna woord voor woord mee en laat zo horen achter de statements van de Amsterdamse te staan. Ze loopt tijdens ‘Tweede Kamer’, een aanstekelijke hit featuring de jongens van Goldband, met een bord met de songtekst: “Ik stem op een vrouw!” en paradeert ze even later met een uit het publiek geviste pridevlag over het podium.
De onderwerpen waarover Sophie Straat zingt gaan heel Nederland aan en tijdens de show in de Hall of Fame snijdt ze ook thema’s aan die in Tilburg een bekend probleem zijn. De woningnood en studentenverenigingen blijven niet gespaard en er volgt een hard geschreeuw: “Het is stil aan de overkant!”. Sophie Straat kan statements maken in een vorm waarin je het niet snel verwacht. De catchy, dansbare en soms aangedikte levensliederen zorgen ervoor dat de boodschap wordt ontvangen door het publiek. De show wordt afgesloten met een grote moshpit op het nummer ‘De Stad Is Van Ons’. Smartlap blijkt dus echt niet dood te zijn en Sophie Straat bewijst hier dé protestzangeres van onze generatie te zijn.
